Na bijna 70 jaar van militaire onderdrukking is het een wonder hoe de Palestijnen zich keer op keer weten op te richten. Na elke nieuwe verwoesting wordt er opgebouwd, totdat ook dat weer vernietigd wordt. In de laatst ronde vielen er 2200 Palestijnse dodelijke slachtoffers, waaronder 520 kinderen, en 12.000 gewonden, waaronder 3500 kinderen. En wat deed de internationale gemeenschap? Niets!
Er is bijna een eeuw verlopen tussen de profetische woorden van Jastrow en de herdruk van het boek van Lenni Brenner, Zionism in the Age of the Dictators: A Reappraisal (1983), die dit jaar verscheen. De anti-zionist Brenner, die zichzelf omschrijft als “een politiek activist en historicus”, heeft zich gespecialiseerd in de relatie tussen het zionisme en het fascisme en nazisme.
Zij die geven om Palestina en werkelijk vechten voor rechtvaardigheid zouden er goed aan doen niet in de oude koloniale vallen te trappen. We moeten juist erkenning vragen van het feit dat Israël bezet Palestina is, dat alle Israëlische dorpen en steden illegale nederzettingen zijn, en dat het tijd is Palestina en haar volk te bevrijden van het illegitieme koloniale regime dat bekend staat als Israël.
Ook de grillige loop van de Afscheidingsmuur is het gevolg van het inpikken van stukken land met waterreserves. En een van de – door Israël nooit toegegeven – redenen van de zo vaak genoemde “terugtrekking” van kolonisten uit de Gazastrook was dat het overvloedig gebruik van water de bronnen al bijna had uitgeput. Momenteel zitten daar zo’n 1,8 mensen vast terwijl meer dan 90% van het water niet geschikt is voor consumptie en zelfs erg gevaarlijk is.
Zoals al vaak aangegeven op dit blog is er altijd kritiek op het zionisme geweest. Het gevaar van etnisch-religieus bepaald joods nationalisme is net zo reëel als dat van elke andere ultra-nationalistische beweging. Met nationalisme als een gevoel van saamhorigheid, een…
Michael Warschawski (1949) werd geboren in Frankrijk als zoon van een rabbijn. Op zijn zestiende vertrok hij dan ook vol goede moed naar Jeruzalem om Talmoedstudies te volgen. Het Beloofde Land bleek echter niet goed aan te sluiten bij de verwachtingen, want binnen enkele jaren verliet hij het geloof en werd hij bovendien een van de meest uitgesproken anti-zionisten in Israël.
In augustus was er veel ophef in Israël over een gemengd huwelijk tussen een Palestijnse man en een joodse vrouw. Zo’n 200 demonstranten kwamen de plechtigheid verstoren en riepen leuzen als “Dood aan de Arabieren” en “Dood aan de linksen”.
Ik ben een man met een gebroken hart. Ik kom uit Jeruzalem, mijn gebroken vaderland, en Palestina doet mij wenen. En toch heb ik enkele herinneringen die ik wil delen en een verhaal te vertellen. En dus wil ik mijn eigen verhaal toevoegen aan die van al die anderen die de etnische zuivering van Palestina hebben meegemaakt.
Jacob Nammar
De Franse krant Le Monde Diplomatique stelde onlangs gratis een artikel uit het archief beschikbaar, zoals ze wel vaker doen. Deze keer was het een stuk van de bekendste Palestijns-Amerikaanse intellectueel, Edward Said, uit 1998. Hij had Jordanië en Jeruzalem bezocht in verband met een documentaire voor de BBC. De aanleiding was het 50-jarig bestaan van Israël. We zijn nu ruim 15 jaar verder, dus laten we eens kijken hoe het land er toen voorstond.
We moeten beducht zijn voor de gevolgen van de Israëlische wetgeving en niet blijven denken dat het allemaal wel mee zal vallen, of dat er niets tegenstrijdigs is aan een “joodse en democratische” staat. Lang voor deze nieuwe wet was de situatie al schrijnend en het wordt met de dag erger.