Geweldloos verzet kan alleen werken tegenover een tegenstander met een geweten. Een tegenstander die vroeg of laat inziet dat hij datgene doet waar hij zijn slachtoffers van beschuldigt. Maar, zegt Amira Hass, misschien is de enige manier om tot dat inzicht te komen wel dat de Israëli’s een spiegel voorgehouden wordt.
Het was deze keer wel erg doorzichtig. Israël perfectioneert z’n tactische manoeuvres zonder enige bekommernis om internationaal recht of mensenrechten. Het meest recente grootscheepse offensief dat de zionisten onder leiding van premier Netanyahu begonnen tegen een weerloze bevolking gaat nu z’n tweede week in. De aanleiding, zoals die met een weergaloze campagne in de media werd rondgestrooid, was de verdwijning van drie Israëlische kolonisten op de Westelijke Jordaanoever.
De Israëlische stilte rond het onrecht dat het Palestijnse volk wordt aangedaan moet verbroken worden met de luide boodschap dat dat niet acceptabel is. Het Israëlische machtsvertoon van de afgelopen dagen mag niet goedgepraat worden. Die boodschap kan niet luid genoeg klinken, zodat de mensen die het al 66 jaar niet willen horen geen andere keus meer hebben dan te luisteren.
Stemmen uit de Gazastrook zelf vertellen ons meer over hoe het leven daar is dan de rapporten en analyses. De afgelopen dagen is de al zo geteisterde Gazastrook volledig afgesloten en herhaaldelijk gebombardeerd. Er is bijna geen drinkwater meer, vaak geen electriciteit en ook de benzine is zeer schaars. En dan dag en nacht die Israëlische ellende over je uitgestort krijgen.
Rana Alshami is een studente in Gaza Stad. Ze schrijft hier met passie en pijn over hoe het is in een bezet en belegerd land te wonen, terwijl de internationale gemeenschap de andere kant op blijft kijken. Vandaag dus een gast: Rana Alshami, met een open brief die als een aanklacht aan de wereld gelezen moet worden.
Toen een Israëlische commandant zijn machinegeweer leegschoot op een 13-jarig Palestijns meisje dat verdwaald was op de grens van de Gazastrook, kwamen er geen excuses. Niet van de man zelf en niet van de Israëlische regering. Van president Abbas werd echter verlangd dat hij zich terstond zou uitspreken over het verschrikkelijke lot van de drie vermiste joodse kinderen.
Verschillende locaties in de Gazastrook zijn gebombardeerd, de strook zelf is volledig afgesloten en op de Westelijke Jordaanoever is een groot gebied rondom Hebron afgegrendeld. Het telefoonverkeer in Hebron werd verstoord, zodat men daar slechts moeizaam contact kon opnemen met familie, vrienden, naburige dorpen en steden. Ook werden de beveiligingscamera’s van Palestijnse winkels vernietigd, om te voorkomen dat er weer bewijsmateriaal opduikt van de Israëlische acties.
Ludo De Brabander is een Belgische vredesactivist, woordvoerder van de organisatie Vrede vzw en schrijver van talloze artikelen over met name het Midden-Oosten. Zijn stukken worden onder andere gepubliceerd door Knack, de Mediawerkgroep Syrië en uiteraard op Vrede vzw, Daarnaast wordt hij als een van de openlijke critici van Israëls wandaden wel eens uitgenodigd in Belgische televisieprogramma’s.
Deze week werd ik gewezen op een website die de moderne geschiedenis van het Midden-Oosten laat zien door middel van honderden historische cartoons uit kranten en tijdschriften. Het moet een enorm karwei zijn geweest om dit voor elkaar te krijgen, dus het is ongetwijfeld toeval dat het overzicht begint met de Krimoorlog van 1853. Toen ging het echter, in tegenstelling tot dit jaar, om de heilige plaatsen van Palestina.
Zeven jaar geleden versloeg Shimon Peres de rechtse hardliner Reuven Rivlin bij de Israëlische presidentsverkiezingen. Vandaag is Rivlin tot president gekozen. Tot onvrede van premier Netanyahu, die zelfs pogingen deed Elie Wiesel, het wandelende reclamebord van de holocaustindustrie, over te halen die functie te komen bekleden. En Wiesel is een Amerikaan, geen Israëliër. Je kunt dus rustig stellen dat meer dan 100 jaar kolonisatie en 66 jaar onderdrukking niet hebben geleid tot een arsenaal aan bekwame politici.
De Libanese schrijver Elias Khoury werd geboren in 1948, het jaar van de Palestijnse catastrofe of Nakba. Zijn hele leven heeft hij zich beziggehouden met de Toestand van de Palestijnen. Vanuit zijn geboortestad Beiroet, vanuit Jordanië en zelfs vanuit de…