Precies negentig jaar geleden, op 30 juni 1924, werd de schrijver en jurist Jacob Israël de Haan in Jeruzalem vermoord. Deze gebeurtenis wordt wel gezien als de eerste politieke moord in het moderne Palestina, sinds de komst van de zionisten. De…
Enkele dagen geleden was er een demonstratie op het Union Square in New York tegen de al meer dan twee weken durende verwoestende campagne van het Israëlische leger in de Palestijnse gebieden. Er werden flyers uitgedeeld met de namen van gedode en zwaargewonde Palestijnen. Philip Weiss van de website Mondoweiss interviewde daar een van de organisatoren, mevrouw Tzvia Thier.
Een rapport van Ralph Bunche, dat een kleine vier jaar beslaat, laat een heel ander beeld zien dan wat de zionistische geschiedschrijving er later van heeft gemaakt. Verschillende joodse terreurbendes pleegden talloze aanslagen op de Britten en Palestijnen, maar ook onderling was het water en vuur. De lijn van David Ben-Goerion beoefende iets meer Realpolitik en wilde zorgen voor een stabiele basis om van daaruit uit te breiden, terwijl de aanhangers van de harde lijn direct het hele gebied wilden innemen.
Het leger van Israël gedraagt zich niet als een leger. Het is een militie die rooft en plundert, vermoordt en vernedert, verkracht en verwoest. Met kennelijk genoegen. Gestimuleerd en gelegitimeerd door rabbijnen en politici. “De wereld heeft de buik vol van Israël en diens waanzin”, schreef Gideon Levy vandaag. Er is domweg geen ruimte meer om nog enige empathie te voelen met een volk dat pal achter de meest weerzinwekkende daden van z’n politieke, religieuze en militaire leiders blijft staan. Een volk dat pas in opstand komt als er een joods kind wordt vermist en stil blijft als er duizenden Palestijnse kinderen worden vermoord verdient geen sympathie.
Al Jazeera bracht onlangs een documentaire uit die uit de doeken doet hoe gangsters uit Egypte en Israël tijdens het bewind van Moebarak deals hebben gesloten om Egyptisch gas aan Israël te leveren voor een fractie van de gangbare prijs. De verantwoordelijke zakenmensen uit beide landen hadden goede banden met de respectievelijke inlichtingendiensten. Deze mensen verdienden er uiteraard goed aan, maar het kostte de Egyptische bevolking miljarden.
Geweldloos verzet kan alleen werken tegenover een tegenstander met een geweten. Een tegenstander die vroeg of laat inziet dat hij datgene doet waar hij zijn slachtoffers van beschuldigt. Maar, zegt Amira Hass, misschien is de enige manier om tot dat inzicht te komen wel dat de Israëli’s een spiegel voorgehouden wordt.
Het was deze keer wel erg doorzichtig. Israël perfectioneert z’n tactische manoeuvres zonder enige bekommernis om internationaal recht of mensenrechten. Het meest recente grootscheepse offensief dat de zionisten onder leiding van premier Netanyahu begonnen tegen een weerloze bevolking gaat nu z’n tweede week in. De aanleiding, zoals die met een weergaloze campagne in de media werd rondgestrooid, was de verdwijning van drie Israëlische kolonisten op de Westelijke Jordaanoever.
De Israëlische stilte rond het onrecht dat het Palestijnse volk wordt aangedaan moet verbroken worden met de luide boodschap dat dat niet acceptabel is. Het Israëlische machtsvertoon van de afgelopen dagen mag niet goedgepraat worden. Die boodschap kan niet luid genoeg klinken, zodat de mensen die het al 66 jaar niet willen horen geen andere keus meer hebben dan te luisteren.
Stemmen uit de Gazastrook zelf vertellen ons meer over hoe het leven daar is dan de rapporten en analyses. De afgelopen dagen is de al zo geteisterde Gazastrook volledig afgesloten en herhaaldelijk gebombardeerd. Er is bijna geen drinkwater meer, vaak geen electriciteit en ook de benzine is zeer schaars. En dan dag en nacht die Israëlische ellende over je uitgestort krijgen.
Rana Alshami is een studente in Gaza Stad. Ze schrijft hier met passie en pijn over hoe het is in een bezet en belegerd land te wonen, terwijl de internationale gemeenschap de andere kant op blijft kijken. Vandaag dus een gast: Rana Alshami, met een open brief die als een aanklacht aan de wereld gelezen moet worden.
Toen een Israëlische commandant zijn machinegeweer leegschoot op een 13-jarig Palestijns meisje dat verdwaald was op de grens van de Gazastrook, kwamen er geen excuses. Niet van de man zelf en niet van de Israëlische regering. Van president Abbas werd echter verlangd dat hij zich terstond zou uitspreken over het verschrikkelijke lot van de drie vermiste joodse kinderen.