Palestijnse kinderen en de bezetting

“We must impose sanctions on Israel.”
Sir Gerald Kaufman

De afgelopen tien jaar zijn zo’n 7000 Palestijnse kinderen in de leeftijd van 12 tot 17 jaar aangehouden, ondervraagd, vervolgd of opsloten binnen het kader van het Israëlische militaire rechtssysteem. Dat is de grootste groep, de jongste was 5 jaar oud. Dit jongetje werd vorig jaar juli gearresteerd door een groep zwaarbewapende soldaten. Hij werd twee uur vastgehouden. Zijn vader werd vastgebonden en geblinddoekt toen hij tussenbeide wilde komen. De reden? Een kolonist had beweerd dat het jochie een steen naar hem had gegooid.

De Australische televisiezender ABC maakte een eigen documentaire over de situatie van de kinderen op de Westelijke Jordaanoever rondom journalist John Lyons en de Australische advocaat Gerard Horton, die zich daar inzet voor een betere behandeling van de Palestijnse jeugd. De documentaire van Four Corners, genaamd Stone Cold Justice, is hier te bekijken.

Aanleiding was het vorig jaar verschenen vernietigende rapport van UNICEF ‘Children in Israeli Military Detention‘. Onmiddellijk kwam de propagandamachine op gang, zelfs prestigieuze tijdschriften als The Lancet werden gedwongen artikelen op te nemen waar het onverholen racisme van af spatte. Ook al was het rapport duidelijk, het toonde nog steeds slechts het topje van de ijsberg, net als het beruchte Goldstone-rapport over het bloedbad in 2008/2009 in de Gazastrook.

Er is in de visie van de zionisten slechts één houding mogelijk: je bent voor ons of tegen ons. Er zit niets tussen. John Kerry wringt zich al een hele tijd in alle bochten om de Palestijnen een “oplossing voor het conflict” door de strot te kunnen duwen die alleen voordelig is voor Israël, maar desondanks werd hij uitgemaakt voor fanaticus en antisemiet. Martin Schulz, de voorzitter van het Europese Parlement, werd ook voor antisemiet uitgemaakt toen hij vroeg hoe het nu precies zat met de verdeling van het water tussen joodse kolonisten en Palestijnen. Iedereen weet dat natuurlijk al heel lang. De Israëlische mensenrechtenorganisatie B’Tselem noemt het ‘onweerlegbare discriminatie‘.

Kortom, je doet echt iets verkeerd als je geen antisemiet wordt genoemd. De makers van Stone Cold Justice zullen zich dan ook niets aantrekken van de kritiek die ze te verduren zullen krijgen. De beelden en getuigenissen spreken voor zich.

De manier waarop kinderen worden opgepakt is al een extreme vorm van terreur. Midden in de nacht stormen zwaarbewapende en gemaskerde soldaten een huis binnen, halen alles overhoop en nemen een kind mee dat geblinddoekt wordt. Soms wordt er niemand meegenomen en is het slechts een oefening voor de soldaten. En een vrij recente taktiek is genaamd ‘mapping’. Hierbij worden de kinderen thuis verhoord, er worden foto’s van ze genomen en het nummer van hun ID-kaart wordt genoteerd. Enkele dagen later valt men dan opnieuw het huis binnen en wordt het kind alsnog meegenomen.

Er zijn grofweg drie mogelijkheden:

• Een kind heeft daadwerkelijk iets gedaan (meestal het gooien van een steen);
• Een kind heeft niets gedaan, maar wordt gedwongen iets te bekennen;
• Een kind heeft niets gedaan, maar wordt gedwongen informatie te verschaffen over buren, kennissen of leiders van het vreedzaam verzet. Hiermee wordt een kind dus gedwongen te collaboreren met de vijand.

Er zijn allerlei detentiecentra waar de kinderen naartoe worden gebracht en waar ze aan zware verhoren en zelfs martelingen blootgesteld worden. Daarna gaan ze naar de Ofer-gevangenis bij Jeruzalem waar de rechtbank zit. Binnen mocht niet gefilmd worden, maar John Lyons mocht wel naar binnen. Op de binnenplaats zag hij de kinderen die zowel handboeien droegen als kettingen om de voeten. Een bizar schouwspel. De rechtspraak zelf was, zoals Lyons zegt, lopende-bandwerk. Vaak duurde een veroordeling slechts 1 minuut. De rechter keek de kinderen vaak niet eens aan wanneer hij de straf voorlas.

De gezichten van het kwaad

Er worden twee figuren opgevoerd die perfect de gruwelen verbeelden van waar een wreed regime toe in staat is. Yigal Palmor is de internationale woordvoerder die eerst beweert dat er geen geweld gebruikt wordt en later dat alles geoorloofd is vanwege “het veiligheidsrisico”. Types als Palmor vindt je uiteraard bij alle totalitaire regimes, maar het blijft indrukwekkend hoe hij zijn gezicht in de plooi kan houden tijdens de stroom leugens die tegenwicht moet bieden aan een bibliotheek vol goed gedocumenteerde misdaden.

De andere is Daniella Weiss, voorzitster van de kolonistenbeweging. Zij heeft maar één boodschap: dit land is ons door God beloofd en er zal nooit en te nimmer een Palestijnse staat komen. Ofwel je vertrekt vrijwillig, ofwel er komt een confrontatie. Haar gelaatsuitdrukking verraadt duidelijk dat daar oudtestamentische vernietiging mee wordt bedoeld. Ze doet ook een boekje open over haar veelvuldige contacten met de eindelijk overleden Ariel Sharon. Sharon was er duidelijk over: de bedoeling van de nederzettingen, en vooral de goed gekozen locaties daarvan, was om een Palestijnse staat onmogelijk te maken.

De slachtoffers

De manieren om kinderen te dwingen tot een bekentenis variëren van veelvuldig slaan, elektrische schokken, dreigen met verkrachting, tot het dreigen met het breken van de botten van hun ouders als ze niet meewerken. Daarnaast wordt bij de kinderen die onder handen genomen worden om te collaboreren ook een beloning in de vorm van geld of een telefoon ingezet. Let wel, het gaat hier in de meeste gevallen niet om een delict dat begaan is. Informatie die op deze manier onder dwang van kinderen is verkregen over bijvoorbeeld iemand die heeft meegedaan aan een vreedzame demonstratie, wordt gebruikt alsof het volkomen legaal is.

De kinderen moeten verklaringen ondertekenen in het Hebreeuws, die ze helemaal niet kunnen lezen. Een jongen, die niets gedaan had, maar moest bekennen dat hij met stenen had gegooid, kwam er later achter dat hij zo bekend had een kolonist en diens dochter geslagen te hebben.

Joodse kinderen op de Westelijke Jordaanoever vallen gewoon onder het jeugdrecht in Israël en hebben niets te vrezen. De kans dat ze worden opgepakt is minimaal. Integendeel zelfs, de soldaten hebben orders gekregen niet in te grijpen wanneer kolonisten Palestijnen belagen. Dat zegt Yehuda Shaul, een ex-soldaat die ook op de Westelijke Jordaanoever heeft gediend. Tegenwoordig maakt hij zich sterk voor Breaking the Silence, een groep ex-soldaten die een boekje hebben opengedaan over het officiële beleid in de bezette gebieden. Kolonisten kunnen met scherp schieten op Palestijnse kinderen, terwijl de soldaten staan toe te kijken.

Nazipraktijken

De documentaire geeft twee voorbeelden die volkomen duidelijk maken waar we mee te maken hebben en waarom de boycot-beweging (BDS) zich moet richten op de hele schurkenstaat Israël en niet alleen op de bezette gebieden.

Een jongen van 15 werd opgehangen aan een soort houten kruis, waarbij zijn tenen nog net de grond raakten. Armen en benen vastgeketend. Ondertussen werd hij voortdurend geslagen. Hij moest bekennen. Op een gegeven moment kwam er schuim uit zijn mond van de pijn en kon hij nauwelijks nog ademhalen. Toen hij naar de eerste hulp werd gebracht, drukte men daar eens flink op de pijnlijke plekken en werd hij uitgelachen. De zionistische versie van de eed van Hippocrates zullen we maar zeggen.

Een tweede geval doet daar niet voor onder. Hier werd bij een ander kind, uiteraard ook vastgebonden, eerst eten op zijn hoofd gelegd, waarna er een hond werd losgelaten die het verorberde (het leger gebruikt vooral herdershonden geloof ik). Daarna werd het herhaald met eten op zijn genitaliën. Niet alleen een kind zou bij een dergelijke marteling doodsangsten uitstaan.  Dat dit een kind voor z’n leven tekent moge duidelijk zijn, daar hoef je geen ontwikkelingspsycholoog voor te zijn.

Hebron

Er is ook nog een inkijkje in de meest bizarre stad: Hebron. Ooit een bloeiend centrum van Palestijnse activiteit. Nu is het een spookstad waar sommige wegen niet voor Palestijnen toegankelijk zijn (maar wel voor Australiërs!), waar kolonisten het ene na het andere huis overnemen. Vaak beginnen ze met de bovenste appartementen, zodat ze van boven afval en zelfs uitwerpselen op de Palestijnen beneden kunnen gooien. Uiteraard met de bedoeling dat de Palestijnen uiteindelijk “uit eigen vrije wil” zullen vertrekken, zodat het juridisch allemaal in orde is. Zo kennen we ze.

De Palestijnse kinderen, die zoals de meeste andere kinderen ook gewoon naar school moeten, worden daarnaast bijna dagelijks getrakteerd op traangasgranaten door het Israëlische leger. Verschillende kinderen moesten de afgelopen maand naar het ziekenhuis wegens ademhalingsproblemen. John Lyons en zijn cameraman zagen geen provocaties van de kinderen, die probeerden de aanval juist te ontwijken. Een militair die daarop werd aangesproken weigerde antwoord te geven.

Om de goddelijke belofte aan 800 kolonisten te doen uitkomen worden 180.000 Palestijnen belaagd, vernederd, uitgesloten en zelfs vermoord. Dat is geen racisme meer, dat is waanzin.

Een joodse activist, Guy Butavia, gaat vaak mee met de kinderen als ze naar school moeten, om ze onderweg te beschermen tegen aanvallen van kolonisten. Gewapend met slechts een camera hoopt hij zo dat het tuig zich toch zal inhouden. Zij grootvader overleefde de oorlog en Guy vraagt zich net als steeds meer mensen af hoe het kan dat de slachtoffers van weleer nu met zoveel overgave de daders zijn geworden.

Waarom kinderen?

De advocate Gaby Lasky denkt dat het te maken heeft met de onmacht van Israël. Het leger treedt gewelddadig op tegen de vreedzame protesten die overal gehouden worden en heeft de meeste leiders al opgepakt of doodgeschoten. Maar ze slagen er niet in het protest te breken. Daarom richten ze zich steeds meer op de kinderen, om zo de hele familie te treffen. Het gaat heel systematisch, huis na huis wordt afgewerkt, totdat de totale bevolking getraumatiseerd is en voortdurend in angst leeft. Er worden vele honderden nachtelijke invallen per jaar uitgevoerd.

Deels zal dit wel kloppen, maar het fenomeen van vernedering is zeker niet nieuw. Al in de jaren zeventig was het een officieel beleid van het leger om families te traumatiseren. Het was zelfs zo uitgedokterd dat de man des huizes aangepakt moest worden, ten overstaan van de hele familie. Een vrouw slaan had minder effect, was de mening van de ideologen achter deze praktijk. De familie moest naar buiten, soms werd de man uitgekleed, als hij tegenstribbelde konden zijn armen gebroken worden. Vrouw en kinderen werden verplicht toe te kijken en als zij enig ongenoegen tentoonspreidden moest er als extraatje nog iets vernield worden, een televisie of zo (Sorry, dit hoort eigenlijk onder het kopje nazipraktijken).

Is er nog hoop?

Dat een van de weinige tekenen van beschaving in deze beerput van immoraliteit van Palestijnse kant komt zal geen verrassing zijn. Nader Abu Amsha werkt voor het YMCA Rehabilitation Program dat zich richt op traumaverwerking bij de jeugd. Al drie generaties zijn reeds verpest door het zionistische project, maar het wordt steeds erger, aangezien inmiddels miljoenen Palestijnen aan den lijve hebben ondervonden wat voor beesten hun onderdrukkers zijn. Amsha is erg bang dat de huidige generatie, die ook opgroeit met sociale media en dus goed weet dat het er niet overal zo aan toe gaat, zal radicaliseren. Mensen die zo jong getraumatiseerd zijn geraakt, die de gewetenloosheid en hardvochtigheid van de onderdrukker hebben meegemaakt en die beseffen dat ze door alles en iedereen in de steek worden gelaten, hebben niets meer te verliezen.

Het is te hopen dat een Nederlandse zender het aandurft deze documentaire te tonen. En hopelijk wordt het boek van Max Blumenthal, Goliath, snel vertaald en gratis uitgedeeld. Een van de laatste nieuwtjes die ik vandaag las, was dat Israël er bij de EU op wil aandringen voor wetgeving te zorgen die een boycot van Israël onmogelijk maakt! Waar halen ze de gore lef vandaan.  Het zionisme is geen geografisch bepaalde staat zoals wij dat gewend zijn, het is een demografische staat, bepaald door alle joden, waar ze zich ook bevinden. Dit netwerk van talloze lobbygroepen maakt dat er serieus druk uitgeoefend kan worden op allerlei regeringen. Dit is pertinent niet de visie van “de joden”, maar wel die van het zionisme. Een relatief kleine groep machtige mensen op sleutelposities en met veel exposure in de media kan het makkelijk verpesten voor de grote, doorgaans goedwillende massa.

Al in de jaren dertig beklaagde de joodse Amerikaan en journalist William Zukerman zich erover dat van hem – als jood – geëist werd geld te doneren voor de zionisten in Palestina. Tevens werd hij geacht zijn stem uit te brengen op een zionisme-vriendelijke politicus. Zukerman weigerde mee te werken aan wat hij terecht als een koloniale onderneming zag. Hij had een zeer scherpe kijk op wat er gebeurde in die tijd en zag hoeveel zionisten met Hitler en Mussolini dweepten. Het is allemaal uitgekomen. De filosoof Leibowitz had het lang geleden ook al eens over judeo-nazi’s en hij sprak de angst uit dat joden net zo goed het slachtoffer zouden kunnen worden van het zionisme als de Palestijnen. Die tijd is niet ver weg als het zo doorgaat. Dit jaar lijkt wel te moeten leiden tot een omwenteling, ten goede of ten kwade. Maar ik dacht ook dat na operatie Gegoten Lood de internationale gemeenschap, inclusief de miljoenen joden die zich zo stil hadden gehouden, massaal in opstand zou komen. Dat is toen niet gebeurd.

“Er is oneindig veel hoop, maar niet voor ons“, schreef Franz Kafka. Palestina, de schande van het Westen, toont nog maar eens aan dat niet alle fictie fictief is.

Engelbert Luitsz