En toch zwelt de kritiek op Israël aan…

Twee jaar geleden was er een massale hongerstaking onder de Palestijnse gevangenen en nu opnieuw. Waar blijven de politici? (Cartoon van Carlos Latuff)

Is het paniek of strategie? De overtrokken reacties op de moorden in Brussel, naar het zich laat aanzien een afrekening en geen “antisemitische aanslag”, lijken deel uit te maken van een bredere strategie.

The Sunday Times kopte vandaag onheilspellend ‘Angstige joden beginnen Europese Exodus‘ (Fearful Jews begin European Exodus). Woorden die bedoeld zijn om allerlei krachtige, doch onduidelijke emoties op te wekken. Likoed Nederland deed dat op z’n eigen gevaarlijk-onbenullige manier door de stad Eindhoven te beschuldigen van zaken die ze meestal toedichten aan extremistische Arabieren: De gemeente Eindhoven veegt Israël van de kaart. Het bleek te gaan om straatnamen die naar Bijbelse plaatsen verwijzen en waarbij vermeld staat “Plaats in Palestina”. Much ado about nothing, zoals zo vaak. Voor de achtergronden van deze existentiële dreiging verwijs ik graag naar het uitgebreide artikel van Jan Dirk Snel.

Toen de Palestijnen enkele jaren geleden stappen zetten om lid te worden van de UNESCO, schreef Tom Struick van Bemmelen, voorzitter van Likoed Nederland, een afkeurend stukje in NRC Next met de titel ‘Palestijnen blazen vredesproces op‘. Voor wie het niet weet: de taken van de UNESCO bestaan onder andere uit bijdragen aan vredesopbouw en interculturele dialoog. Voor zionisten zijn vrede en dialoog echter synoniemen van terreur, er is voor hen geen grotere bedreiging van de joodse staat.

“Exodus”, “van de kaart vegen”, “opblazen”, je hoeft geen marketingexpert te zijn om te begrijpen waarom die termen gebruikt worden. Zelf gefabriceerde aanslagen, verzonnen pogroms en zwaar overdreven incidenten zijn al zo oud als het zionisme zelf. Met de vlucht van de Israëlische spes patriae naar met name Berlijn, weg uit dat nare beloofde land, moet de club weer worden aangevuld met angstige zielen die het racisme en militarisme wel een warm hart toedragen.

Het argument dat opkomend extreem-rechts in Europa de reden van de onrust is kan ook betwijfeld worden. Zoals bekend zijn mensen als Geert Wilders en Anders Breivik juist grote supporters van Israël. En de VVD’er Hans van Baalen, die in februari nog de neo-nazi’s in Kiev stond op te hitsen om daarna overtuigend de Hitlergroet te brengen, werd tot voor kort financieel gesteund door een vriendenclubje waarin de honorair consul van Israël John Manheim een prominente plaats vervulde.

Joodse organisaties in Amsterdam krijgen al tonnen subsidie, officieel vanwege de veiligheid. Na de moorden in Brussel gaan er stemmen op om dat bedrag nog eens te verhogen. Dat al dat belastinggeld ten koste gaat van projecten of groepen die daar veel meer behoefte aan hebben, lijkt de gemeenschap niet te deren. In België wordt zelfs gelobbyd voor een heus ministerie van Antisemitisme meldde de Belgische krant Knack:

Pevzner Mendel, directeur van de joodse school aan Schuman, en rabbijn Menachem Margolin, directeur van de joodse koepelorganisatie European Jewish Association (EJA), zijn stellig: ze vragen dat alle Europese regeringen een ministerie van Antisemitisme toevoegen aan de regering, onder de verantwoordelijkheid van de premier.

En dan hebben we nog minister Opstelten, die voorstander is van een apart vinkje voor joden op het aangifteformulier (de jaren dertig zijn nooit ver weg). De slimme organisatie en het netwerk dat efficiënt wordt aangesproken, met steun van de Israëlische premier Netanyahu zelf, wijst toch meer op strategie dan op paniek. Ook al is het demagogische geschreeuw nogal eens onsamenhangend, het effect is duidelijk te merken. Zoals Polonius opmerkt over Hamlet: “Though this be madness, yet there is method in’t.”

Het was vanwege al die opgeklopte – en in mijn ogen gevaarlijke – stemmingmakerij dat ik eindelijk eens blij verrast was met een uitzending van Nieuwsuur (De dood van een Palestijnse jongen). Niet in de laatste plaats omdat ze het fatsoen hadden nu eens niet Esther Voet van het CIDI uit te nodigen om met haar racistische gebabbel het debat te verstoren. Eindelijk werd er even een evenwichtig beeld getoond van wie die Palestijnse kinderen eigenlijk zijn. Gewone kinderen die willen spelen, sporten en studeren. Slechts een klein groepje gaat op vrijdag ritueel protesteren tegen de bezetting. Daarbij worden ze meestal vanaf grote afstand beschoten met (stalen) rubberkogels en traangasgranaten, zonder dat er sprake is van een confrontatie, laat staan van gevaar voor de dappere soldaten.

Het is verschrikkelijk dat er eerst weer twee Palestijnse kinderen moesten worden vermoord voordat de NOS het aandurfde voorzichtig kritiek te uiten, maar laten we vooruitkijken. De reacties in Israël zelf, na de walgelijke vertoning van het vernietigen van 1500 fruitbomen bij de Tent of Nations en de dood van de twee jongens, worden steeds grimmiger. Dat geeft een sprankje hoop. Ik zal er een paar behandelen in een volgend stukje.

Laten we hopen dat de NOS deze koers aanhoudt en bijvoorbeeld ook eens uitgebreid aandacht besteedt aan de politieke gevangen in hongerstaking, waarvan enkele tientallen zich ondertussen in kritieke toestand in het ziekenhuis bevinden. Eind april begon de hongerstaking met 120 personen, nu hebben 1500 andere gevangen zich daarbij aangesloten.

Het gaat erom “de reële feiten achter de officiële geschiedenis” te tonen, zoals Noam Chomsky het formuleerde. Daarbij is het de taak van onze nieuwszenders om daarbij te helpen, des te meer naarmate het CIDI (Centrum Informatie en Documentatie Israël) dat nalaat of zelfs tegenwerkt. Iemand die nu nog niet begrijpt dat er een verband is tussen de ophef over “antisemitisme” in Europa en de staat Israël, houdt zich bewust dom. Als een fascistoïde club als Likoed Nederland straatnaambordjes in Eindhoven linkt aan de vernietiging van Israël hebben we te maken met propaganda van de meest gevaarlijke soort. Laten we niet opnieuw die weg inslaan, in vredesnaam.

Engelbert Luitsz