Fascisme in Israël

Joodse rechts-extremisten protesteren voor de militaire basis Kirya in Tel Aviv op 1 juli 2014. (Foto: Tomer Neuberg)

Toen de Israëlische journalist Chemi Shalev eerder deze week de situatie in Berlijn in 1933 vergeleek met die in Jeruzalem in 2014, leidde dat tot veel ophef onder de commentatoren. Shalev benadrukt dat hij geen parallel wil trekken, maar de gebeurtenissen van de afgelopen tijd riepen automatisch herinneringen op aan wat hij allemaal had gehoord en gelezen over die donkere periode.

En toen ik de video’s en foto’s zag van bendes van rechtse, joodse racisten die door de straten van Jeruzalem renden, “Dood aan de Arabieren” schreeuwend, op jacht naar willekeurige Arabieren op basis van uiterlijk of een accent, hen op klaarlichte dag achtervolgend, “kwijlend als hysterische beesten” om hen dan in elkaar te slaan voordat de politie arriveerde – toen kwam de historische associatie vanzelf.

Shalev heeft merkwaardig genoeg een rotsvast vertrouwen in de Israëlische politie en verwacht dat die alles zal doen om de daders van de gelynchte Palestijnse jongen te vinden. Ook een zo ervaren journalist is kennelijk niet immuun voor de beeldvorming die Israël steeds krampachtiger in stand probeert te houden. Onder ander door steeds openlijker bewijsmateriaal te vernietigen, fotojournalisten te beschieten, beveiligingscamera’s van Palestijnen te verwijderen en mensen met de dood te bedreigen die de werkelijke gang van zaken hebben vastgelegd, wanneer die niet overeenkomt met wat Israël naar buiten wil brengen.

Maar goed, hij stelt ook een zeer pregnante kwestie aan de orde: het zwijgen van de miljoenen joden over wat er zich in Israël afspeelt. Verwijzend naar de bekende uitspraak van Edmund Burke “Al wat nodig is om het kwaad te laten zegevieren zijn goede mensen die niets doen“, schrijft hij:

Niet Netanyahu moet de schuld krijgen, wij allen hebben schuld, joden in Israël en in de diaspora, zij die hun ogen sluiten en zij die de andere kant op kijken, zij die Palestijnen als onmenselijke monsters afschilderen en zij die elke zelfkritiek zien als een daad van joods verraad.

Heeft de na-oorlogse indoctrinatie sterker gewerkt dan zelfs de joodse experts vermoeden? De regerende partij in Israël, de Likoedpartij, is een afstammeling van het zionistisch revisionisme, de harde lijn zeg maar (en “links” was al keihard…). De revisionisten werden geïnspireerd door Mussolini en de Betar, hun jeugdbeweging, droeg een tijdje de zwarte uniformen van de Italiaanse fascisten. Maar zelfs de Israëlische specialist van het fascisme, professor Zeev Sternhell, die tientallen jaren heeft besteed aan het onderzoeken van dat fenomeen, zegt:

Ik kwam al snel tot de conclusie dat geen enkele maatschappij of cultuur immuun is voor deze fenomenen; en toch heb ik nooit gedacht dat wijzelf deze problemen zouden tegenkomen.

Dat was zo’n vier jaar geleden. Een andere Israëlische journalist, Uri Misgav, schreef toen een kleine samenvatting van het fascisme in Israël. Aanleiding daarvoor was een wet die bepaalde dat niet-joodse Israëli’s trouw moesten zweren aan de joodse democratische staat. Die wet kwam met een zeer ruime meerderheid door het parlement. Er klonken vanuit linkse hoek wel protesten, maar Misgav zegt ook dat “links” steeds kleiner wordt, terwijl fascistische elementen de maatschappij steeds meer in hun greep hebben.

Waar Sternhell terecht op wijst is het cumulatieve effect van allerlei maatregelen en gedragingen. Campagnes tegen linkse professoren, aanpassingen aan het lesmateriaal, aanvallen op de academische vrijheid van meningsuiting en meer van dat soort zaken. Dit zien we al vanaf het prille begin van de joodse staat, toen er direct wetten werden aangenomen om de Palestijnen buiten de deur te houden en hun bezittingen en grond naar de staat gingen. Het juridische centrum Adalah noteert ondertussen al meer dan 50 wetten die discriminerend zijn voor de Palestijnse minderheid in Israël. In dit “cumulatieve proces” is het niet meer dan logisch dat ook kritische joodse Israëli’s op den duur het slachtoffer zullen worden van de fascistische tendensen.

Nu zowel de rechts-extremisten als de religieuzen zich volop tegen de Palestijnse bevolking keren is het lachwekkend te verwachten dat de Israëlische regering hier iets tegen zal doen. Met hun eigen al drie weken durende kruistocht van razzia’s, verwoestingen, moorden, plunderingen en honderden willekeurige arrestaties geven ze juist het goede voorbeeld. Het is het cumulatieve effect van 66 jaar discriminatie en onderdrukking. De voedingsbodem is gelegd voor een explosieve situatie die wellicht ooit in de geschiedenisboeken terecht zal komen als zionisme, een variant op allerlei gevaarlijke stromingen, maar met een eigen religieus-nationalistisch sausje. Misgav zei het vier jaar geleden en nu is het actueler dan ooit:

De werkelijke strijd wordt vandaag niet tussen links en rechts gevoerd, maar eerder tussen democraten en fascisten.

Het zal niemand verbazen dat hoe meer een maatschappij begint te lijken op wat ze altijd als hun ergste vijand hebben neergezet, hoe belangrijker het wordt de informatie te beheersen. Een van de maatregelen is het orwelliaans verbieden van het woord “nazi” en het gebruik van nazisymbolen. Gevangenisstraffen en hoge boetes moeten de associaties die elke objectieve waarnemer heeft de kop indrukken. Op het vermoorden van een Palestijn staat nog niet een fractie van de straf die je kunt verwachten als je een joodse nazi een nazi noemt. Op het voorgenomen verbod werd door een enkeling met humor gereageerd (hier en hier), maar dat verandert niets aan de ernst van de zaak.

In de rand van de cirkel staat: “Iedereen beseft het nu”, in de cirkel: “Kahane had gelijk”. (foto: Tomer Neuberg)

Religieus racisme

De algemeen-secretaris van een wereldwijde joodse jeugdbeweging riep onlangs op tot massamoord op Palestijnen als vergelding voor de drie joodse jongens die dood zijn. Rabbijn Noam Perel verlangt dat het Israëlische leger meer dan 300 Palestijnen vermoordt. Het absolute racisme spreekt uit zijn omschrijving van de – mogelijke – kidnap en moord als een “blamage“. Hoe kan een zo minderwaardig schepsel ons raken? Dat zijn de woorden van iemand die zich ver superieur voelt boven de niet-joodse medemens. Deze zelfde Perel is ook de oprichter van een religieuze school nabij Hebron, een kweekplaats voor racisten waar kolonisten hun kinderen naartoe sturen. En de beweging Bnei Akiva heeft meer dan 150 afdelingen in tientallen landen.

Onlangs demonstreerden mensen van Boycot from Within in Jeruzalem tegen de opnames van de serie DIG. Volgens de demonstranten is de Amerikaanse serie bedoeld als propagandamateriaal en geeft ze een zwaar vertekend beeld van de realiteit in de heilige stad. Tijdens die demonstratie dook er opeens ook een orthodoxe jood op die de joodse massamoordenaar Baruch Goldstein begon te verdedigen. Goldstein heeft ooit 29 biddende moslims vermoord en er meer dan 100 gewond, voordat hij werd doodgeslagen door de woedende menigte. Maar twintig jaar later wordt hij nog steeds vereerd door extremisten.

Goldstein was een volger van Meir Kahane (zie foto hierboven), de joodse extremist die de terreurbeweging Jewish Defense League (JDL) oprichtte en waar Goldstein lid van was. Deze beweging wordt zelfs in Amerika gezien als een terroristische beweging en is daar verboden. In Frankrijk echter weer niet. Uit de JDL kwamen ook andere terreurbewegingen voort als Kach en Kahane Chai. Deze zijn in de Europese Unie en in Israël verboden. Maar in Hebron zijn ze nog steeds zeer actief en individuele aanhangers van Kahane en Goldstein zijn overal in Israël te vinden. Ronnie Barkan, een van de oprichters van Boycot from Within, heeft een stukje van de demonstratie op video gezet, vanaf ongeveer drie minuten komt de reli-fascist in beeld. Volgens Barkan is dit allemaal niets nieuws, het Israëlisch fascisme, dat nauwe banden heeft met het zionisme, komt steeds openlijker naar buiten wanneer de omstandigheden dat toelaten. Maar het is er altijd geweest.

Terminologie als afleidingsmanoeuvre

Zoals ook uit het artikel van Uri Misgav blijkt wordt er veel energie gestopt in haarkloverijen over wat de precieze definitie van een begrip is. Daarmee wordt de aandacht dan afgeleid van de ernst van de situatie. Over de analogie met het Apartheidsregime van Zuid-Afrika is zelfs een uitgebreid WikiPedia-artikel. We zagen het bij het gebruik van witte fosfor tegen een burgerbevolking in de Gazastrook, toen Israëlische juristen zich mochten uitleven op hoe chemische wapens worden gedefinieerd in internationale verdragen.

Het wordt hoog tijd dat we ons exclusief gaan richten op de realiteit en de hooizakken en haarklovers aan hun miserabele lot overlaten. Niets is twee keer hetzelfde. Noem het dan gewoon zionisme, of bedenk nog een andere term. Misschien bestaat er helemaal geen woord voor de gruwelen die ons nog te wachten staan. Noam Chomsky verwoordde het deze week in The Nation zo:

Deze weg leidt niet naar Zuid-Afrika, zoals algemeen wordt beweerd, maar naar iets wat vele malen erger is.

Engelbert Luitsz

Noam Chomsky, On Israel-Palestine and BDS
Uri Misgav, Fascism in Jewish State?
Chemi Shalev, Berlin, 1933 and Jerusalem, 2014: When racist thugs are on the prowl
Or Kashti, World Bnei Akiva chief calls for price of ‘blood’ for Israeli teens’ murder

PS
Net las ik op FB dat de activist Miko Peled is gearresteerd. Hij is de zoon van een beroemde Israëlische generaal en schrijver van het boek The General’s Son. Een man met veel aanzien, dus dit is een belangrijke stap.
Verder lijken de berichten uit de Gazastrook geblokkeerd te worden. Het Palestijnse persbureau Ma’an News lijkt uit de lucht te zijn. (Ma’an New is toch in de lucht bleek me later, maar ze beschermen zich met een captcha, waarschijnlijk vanwege aanvallen op hun website).
Allemaal onheilspellende indicaties. Israël doet er alles aan om getuigen van de golf van misdaden die het momenteel pleegt de mond te snoeren.