Australië naait Palestina een oor aan

Met acht stemmen vóór, twee stemmen tegen en vijf onthoudingen in de Veiligheidsraad is het niet gelukt erkenning van een Palestijnse staat af te dwingen. De Palestijnen hadden negen stemmen nodig om de resolutie erdoor te krijgen. Hoe was de verdeling?

Voor:

• China*
• Frankrijk*
• Rusland*
• Argentinië
• Tsjaad
• Chili
• Jordanië
• Luxemburg

Tegen:

• Verenigde Staten*
• Australië

Onthoudingen:

• Verenigd Koninkrijk*
• Litouwen
• Nigeria
• Korea
• Rwanda

(* = permanente leden)

Van de permanente leden stemde dus slechts één land tegen de resolutie. Niet dat het veel had uitgemaakt; indien er wel voldoende voorstemmers waren geweest hadden de Verenigde Staten hun veto ingezet. De huidige uitkomst is goed voor de Verenigde Staten, want een veto zou opnieuw Amerikaans gezichtsverlies betekenen in de internationale gemeenschap.

In hoeverre deze “mening van de Veiligheidsraad” iets zegt over de wereldopinie blijkt wel uit een demografische analyse. De Verenigde Staten en Australië hebben samen zo’n 350 miljoen inwoners, terwijl de voorstemmers samen goed zijn voor meer dan 1,5 miljard mensen!

Wat was het plan?

De resolutie die uiteindelijk werd aangeboden was al een slap aftreksel van een eerder ontwerpresolutie. Daarin werd gesteld dat Israël zich voor november 2016 diende terug te trekken uit het gebied dat sinds 1967 is ingenomen. Met bekende formuleringen als “een rechtvaardige oplossing” voor het vluchtelingenprobleem, de duizenden gevangenen en de beschikking over water, kan Israël alle kanten op. Niet dat dat nodig is. De Israëlische regering blijft vasthouden aan de bekende dooddoeners als “niets mag onze veiligheid in gevaar brengen” en “eenzijdige stappen zijn niet bevorderlijk voor de vrede“. U kent ze wel, dezelfde onzin die onze ministers uitkramen wanneer Palestina ter sprake komt.

Obama

Obama heeft niets meer te verliezen, hij kan niet meer herkozen worden. Dus waarom probeert hij nu niet iets waar te maken van al die prachtige speeches die hij heeft gehouden, zoals die in Caïro in 2009? Nadat hij zich even – verplicht – als CEO van de holocaustindustrie had opgesteld kwam hij met een duidelijke boodschap voor de Palestijnen die ik hier graag nog eens onder de aandacht breng.

Aan de andere kant is het onmiskenbaar dat het Palestijnse volk – moslims en christenen – hebben geleden in hun streven naar een eigen land. Al meer dan zestig jaar hebben ze de pijn van ontheemding moeten dragen. Velen wachten in vluchtelingenkampen op de Westelijke Jordaanoever, in de Gazastrook en naburige landen op een leven van vrede en veiligheid dat ze nooit hebben mogen kennen. Ze ondergaan de dagelijkse vernederingen – groot en klein – die onderdeel zijn van de bezetting. Dus laat er geen twijfel over bestaan: de situatie van het Palestijnse volk is onhoudbaar. Amerika zal het legitieme Palestijnse verlangen naar waardigheid, ontwikkeling en een eigen staat ondersteunen.

(Nadruk van mij EL)

Ook Obama zal straks in zijn memoires dus niet kunnen verklaren dat hij niet op de hoogte was. Hij weet donders goed wat er sinds 1948 gaande is. Waarom grijpt hij deze mogelijkheid dan niet aan? Angst voor Israëlische represailles zoals een aanval op Iran? De politieke analist Marman Bishara van Al-Jazeera vindt het ook maar vreemd.

Hoe het ook zij, ondanks al zijn gepraat over de noodzaak dat Israël stopt met het bouwen van illegale nederzettingen en ondanks zijn grote hekel aan Netanyahu, de man die hem elke dag herinnert aan de onmacht van de leider van de vrije wereld, is Obama niet in staat of onwillig dat te doen waarvan hij weet dat het juist is, of wat in het belang van Amerika is.

Bishara vraagt zich ook af of dit niet opnieuw doorgestoken kaart was, eventueel met medewerking van de Palestijnse Autoriteit zelf. Zouden de V.S. zelf hebben laten doorschemeren dat er negen landen voor zouden stemmen, terwijl ze wisten dat dat niet zo was?

De “verdeelplanlist”

In 1947 werd de stemming – toen in de Algemene Vergadering – over een verdeling van Palestina door de zionisten tot twee keer toe uitgesteld om tijd te hebben landen onder druk te zetten. De uitkomst van een stemming is dan ook zelden of nooit verrassend. De journalist en Midden-Oostendeskundige Alan Hart schreef vlak voor de stemming van gisteren een artikel waarin hij zijn pessimisme de vrije loop laat (een pessimisme dat op bijna elke bladzijde van zijn trilogie Zionism, The Real Enemy of the Jews te vinden is.

Nu er weer een nieuw jaar aanbreekt geloof ik dat diegenen die nog hoop hebben dat alweer een resolutie van de Veiligheidsraad een rechtvaardige oplossing voor Palestijnen dichterbij kan brengen, zich schuldig maken aan wishful thinking. Ze zijn zich wellicht ook niet bewust van het succes van het zionisme in het corrumperen en ondermijnen van het besluitvormingsproces van zowel de Algemene Vergadering als de Veiligheidsraad.

In 2002, even voordat president Bush daadwerkelijk begon met het in puin schieten van Irak (meer dan 1 miljoen doden), deed de Amerikaanse professor Steven Zunes onderzoek naar de effecten van resoluties van de Veiligheidsraad. Het niet implementeren van die resoluties door Saddam Hoessein werd namelijk als belangrijkste argument gebruikt om een aanval te rechtvaardigen. Zunes ontdekte dat hoe meer financiële en politieke steun een land kreeg vanuit Amerika, hoe meer die landen resoluties aan hun laars lapten. En – u raadt het al – Israël stond op nummer één met 32 schendingen sinds 1968. En dat is slechts een deel. Zunes beperkte zich tot resoluties die specifiek opriepen tot een bepaalde actie, resoluties die vaag waren of die alleen een veroordeling inhielden liet hij buiten beschouwing (zoals die uit 1975 toen met een grote meerderheid werd vastgesteld dat “Zionisme een vorm is van racisme en raciale discriminatie“). Een lange, maar nog steeds niet volledige lijst vindt u hier.

Kortom, ook de Veiligheidsraad kan de Palestijnen niet echt helpen. Zolang de V.N., de NAVO, het Internationaal Strafhof en de westerse landen zich opstellen als handlangers van het zionistische regime in plaats van universele waarden uit te dragen, is er geen zicht op een oplossing. Het belangrijkste effect van de meest recente stemming is dan ook dat er weer een beetje aandacht is voor de Palestijnse zaak. Ondertussen worden in Israël joodse journalisten opgepakt, net als Palestijnen die hun verontwaardiging op Facebook zetten en wil een rechter WordPress dwingen weblogs van kritische Israëlische bloggers uit de lucht te halen.

Zoals ook The Guardian schrijft was het Australië dat eenzaam naast de V.S. stond. In Australië leven ongeveer een half miljoen moslims, dus toch een minderheid om rekening mee te houden. Bovendien zou de Australische houding de relaties met Arabische landen kunnen schaden. In Australië worstelt men nog steeds met het erkennen van de Aborigines in de grondwet (en deze waren daar 50.000 jaar geleden al aanwezig!). Dus veel begrip voor de Palestijnen kun je van die kant ook niet verwachten. Maar Australië heeft tenminste een grondwet, iets waar de heersende elite in Israël niets van wil weten.

Engelbert Luitsz

PS’en

Ook Nigeria zit in het complot meldt The Guardian. Een paar telefoontjes op het laatste moment doen wonderen. De Nigeriaanse president Goodluck Jonathan heeft zich de afgelopen jaren op schaamteloze wijze verrijkt, en met zo iemand is wel een afspraak te maken natuurlijk.

Israël roept Franse ambassadeur op het matje (Haaretz).

De Palestijnen gaan naar het Internationaal Strafhof (Huffington Post)

J.J. Goldberg in de Forward