Racisme in Israël

In 1975 werd VN-resolutie 3379 aangenomen die stelde dat Zionisme een vorm van racisme is. Uiteraard werd hierop furieus gereageerd door Israël en diens partner in crime de Verenigde Staten. Toch duurde het nog tot 1991 voordat de resolutie werd ingetrokken – een unicum.  Israël misbruikte toen de Conferentie van Madrid, een van de vele schertsvertoningen die als ‘vredesproces’ aan het westerse publiek werden verkocht, om hun zin te krijgen. Naast het feit dat officiële vertegenwoordigers van de PLO niet deel mochten nemen en dat Jordanië er ook bij moest worden betrokken.

Nu deze week kolonisten een brandbom gooiden naar een auto met een Palestijns gezin met drie kinderen, waarbij zes personen gewond raakten, en er tevens in Jeruzalem een lynchpartij was door een grote groep Joodse tieners die drie Palestijnse kinderen ernstig mishandelden, onder het schreeuwen van “dood aan de Arabieren”, is er weer even aandacht voor dit beangstigende fenomeen. Niet dat het in het westen volop in het nieuws komt, zoals zou zijn gebeurd als het Palestijnen waren geweest die een Joods kind hadden gelyncht. Verschil moet er zijn natuurlijk.
Soortgelijke uitingen van extremistisch racisme zien we ook bij het Israëlische leger, maar dan wordt het uiteraard weggemoffeld van het magische tapijt van ‘veiligheid’. In het geval van kolonisten of racistische pubers kan Netanyahu het formeel veroordelen, al weten we maar al te goed dat serieuze maatregelen uit zullen blijven. Het Israëlische legert  bewapent en traint de kolonisten tenslotte, en racisme wordt hen met de paplepel ingegoten.

Het is natuurlijk niets nieuws. Het politiek Zionisme is een vorm van Apartheid, gericht op het verwijderen van niet-Joodse elementen uit Palestina. Dit is het fundamentele verschil met de Apartheid van Zuid-Afrika, waar men volledig afhankelijk was van de zwarte bevolking voor het eigen voortbestaan. De contradictie in Zuid-Afrika was dat er, ondanks de rassenscheidingen, een wederzijdse afhankelijkheid was om economische redenen; in Israël is de contradictie dat een democratische staat niet te verenigen is met een Joodse staat (ongeveer 20% van de bevolking binnen Israël is Palestijns).

Naast een groot aantal wetten en regels die zijn opgesteld om de fysieke en legale bewegingsvrijheid van de Palestijnen te beperken, zijn er natuurlijk de muren, afscheidingen, checkpoints en wegen die alleen voor Joden bedoeld zijn, zoals in de West Bank en in Hebron.
Twee voorbeelden laten zien dat het racisme niet iets is van de laatste tijd, niets te maken heeft met het verzet van de Palestijnen, en op geen enkele manier te rijmen valt met wat wij onder democratische waarden verstaan.

• De Absentee Property Law uit 1950 stelde dat land ‘verlaten’ is wanneer de eigenaars ook maar een dag niet aanwezig waren vanaf 1947. Aangezien zo’n 700.000 Palestijnen van hun land verjaagd waren om plaats te maken voor ‘de enige democratie in het Midden-Oosten’, verviel al hun land automatisch aan de staat. Dezelfde truc werd ook toegepast in de Negevwoestijn, waar Bedoeïenen eerst met tienduizenden van hun land werden verdreven, om een tijdje later te verklaren dat het land ‘verlaten’ was en dus gebruikt kon worden voor Zionistische kolonisatie.
• De Nationality and Entry into Israel Law uit 2003 verbiedt het Palestijnen uit de bezette gebieden zich te verenigen met hun partner in Israël. Hoewel deze wet als tijdelijk werd gepresenteerd is hij al enkele malen verlengd, waardoor er in 2004 al tussen de 16.000 en 24.000 Palestijnse families waren getroffen. In de praktijk betekent dit dat mannen en vrouwen gescheiden worden van elkaar en/of van hun kinderen.

Aangezien Israël een klein land is met een beperkt aantal Joodse inwoners, is het afhankelijk van westerse landen die het financieel, militair en politiek steunen. De grootste bondgenoot is uiteraard de Verenigde Staten die jaarlijks zo’n 3 miljard aan geavanceerde militaire steun leveren (iets wat andere landen niet eens kunnen kopen!) en die tevens keer op keer hun veto in de Veiligheidsraad misbruiken wanneer Israël zich weer eens schuldig heeft gemaakt aan oorlogsmisdaden of andere onverkwikkelijke praktijken.
De druk die op andere westerse landen wordt gelegd om met deze koers mee te varen is bekend: tijdens de weerzinwekkende slachtpartij in 2008/2009, genaamd Gegoten Lood,  op een burgerbevolking die gevangen zat, konden we onze grote leiders Verhagen en Balkenende schaamteloos horen (en zien!) liegen voor de camera.

Er wordt zelfs niet geheimzinnig over gedaan, praktisch alle Israëlische politici stellen onomwonden dat ‘het Joodse karakter van de staat behouden moet blijven’. De journalist Ben White kan dan ook schrijven: “Het is in feite geen enkele belemmering voor een succesvolle politieke of militaire carrière om er openlijk racistische denkbeelden ten aanzien van de Palestijnen op na te houden.”

Heel langzaam komt er wel iets meer bewustzijn op gang over dit onacceptabele beleid van een land dat nota bene van plan is volgend jaar het Europees kampioenschap voetbal onder 21 te organiseren.
Hopelijk is dat een gelegenheid voor bezoekers om zich eens buiten de door Israël gebaande wegen te begeven om kennis te nemen van wat kolonialisme in de 21ste eeuw betekent. Of dat wordt toegestaan is natuurlijk zeer twijfelachtig.  Of ze in de buurt kunnen komen van de 4550 gevangen Palestijnen, waaronder 220 kinderen, die maar al te vaak zijn vastgezet zonder aanklacht, noch enig uitzicht op een eerlijk proces? Nee.

Laat ons hopen dat de internationale gemeenschap eindelijk eens wakker wordt en dit regime definitief als Apartheid kenmerkt.

Wordt vervolgd…

Een beknopte maar goed gedocumenteerde studie is bijvoorbeeld: Israeli Apartheid, A Beginner’s Guide, van Ben White.

Engelbert Luitsz

Firebomb attack: Palestinian ‘pulled kids from burning car’

Lynching in Jerusalem: where impunity and Israel’s unchecked racial hatred lead

Lees ook het stuk van Abu Pessoptimist: Tweemaal Israelisch racistisch vandalisme