De meeste slachtoffers zijn in de afgelopen 70 jaar niet gevallen door bommen of geweren, maar zijn te beschouwen als “vermijdbare slachtoffers” en daarin schuilt de essentie van de genocide. Miljoenen mensen zijn het slachtoffer geworden van het zionistische project en het aantal vermijdbare en onvermijdbare doden onder hen zal alleen maar toenemen.
In alle vroegte, toen de familie nog diep in slaap was, gooiden de kolonisten de ramen in en wierpen molotovcocktails naar binnen. De vader en de moeder konden zich met hun zoontje nog net redden, maar voor de baby was het te laat. Het kind van 1,5 jaar oud werd levend verbrand.
In de afgelopen 24 uur zijn er zo’n 60 aanvallen op de Gazastrook geweest. Op Al Jazeera is de onvoorstelbare verwoesting te zien. Talloze families zijn dakloos. Er zijn doden en gewonden. Netanyahu heeft het leger opdracht gegeven zich klaar te maken voor een grondoffensief. Of de ware toedracht van de dood van drie joodse kolonisten ooit naar buiten zal komen is zeer twijfelachtig, gezien het feit dat Israël nooit een onafhankelijk onderzoek zal toestaan. Dat het huidige offensief zeer goed van pas komt om de ophef over de dood van Muhammad, de ernstige mishandeling van diens neef Tariq en de massale strooptochten van joodse racisten te overstemmen behoeft geen betoog.
Het joodse deel van Israël zegt wraak te moeten nemen. Maar wraak op een slachtoffer is hier een oorlogsmisdaad. Hoe kun je nog wraak nemen op een volk dat je al verdreven hebt, wiens land en goederen je hebt gestolen, wiens families je uiteen hebt gedreven met wetten en muren, wiens kinderen je hebt vermoord, wiens cultuur je hebt vernietigd en wiens geschiedenis je hebt ontkend?
De Israëlische schrijver Sayed Kashua is in Nederland bekend vanwege zijn romans Dansende Arabieren en Tweede persoon enkelvoud. Vooral die laatste roman deed het hier goed. In Israël schrijft hij daarnaast voor de krant Haaretz en is hij de schrijver van de zeer populaire satirische sitcom Arabische arbeid. Kashua is een Israëlische Palestijn, maar hij schrijft uitsluitend in het Hebreeuws.
Nu zowel de rechts-extremisten als de religieuzen zich volop tegen de Palestijnse bevolking keren is het lachwekkend te verwachten dat de Israëlische regering hier iets tegen zal doen. Met hun eigen al drie weken durende kruistocht van razzia’s, verwoestingen, moorden, plunderingen en honderden willekeurige arrestaties geven ze juist het goede voorbeeld. Het is het cumulatieve effect van 66 jaar discriminatie en onderdrukking.
Toen een Israëlische commandant zijn machinegeweer leegschoot op een 13-jarig Palestijns meisje dat verdwaald was op de grens van de Gazastrook, kwamen er geen excuses. Niet van de man zelf en niet van de Israëlische regering. Van president Abbas werd echter verlangd dat hij zich terstond zou uitspreken over het verschrikkelijke lot van de drie vermiste joodse kinderen.
Ludo De Brabander is een Belgische vredesactivist, woordvoerder van de organisatie Vrede vzw en schrijver van talloze artikelen over met name het Midden-Oosten. Zijn stukken worden onder andere gepubliceerd door Knack, de Mediawerkgroep Syrië en uiteraard op Vrede vzw, Daarnaast wordt hij als een van de openlijke critici van Israëls wandaden wel eens uitgenodigd in Belgische televisieprogramma’s.
Hoe kijkt men in Israël aan tegen de winst van extreem-rechtse partijen bij de Europese verkiezingen? Een opiniestuk van de ervaren journalist Zvi Bar’el in Haaretz geeft een aardig beeld van de dilemma’s waarmee veel Israëlische joden worstelen. Hoewel, worstelen? Dat blijkt nog wel mee te vallen. Bar’el werkt al meer dan dertig jaar voor de Israëlische krant Haaretz en is gespecialiseerd in de Arabische wereld. Hij heeft dan ook een brede visie op de situatie in het Midden-Oosten en is bovendien niet bevreesd kritiek te leveren op de Israëlische maatschappij.
Wie zijn visie op de gebeurtenissen in Palestina laat bepalen door de vaak agressieve propaganda uit het zionistische kamp zal niet beseffen dat een van de architecten van het zionistische project een groot voorstander was van eugenetica. Na de Tweede Wereldoorlog is getracht allerlei kwalijke zaken exclusief op het conto van de nazi’s te schrijven, zo ook de rassenverbetering of eugenetica. In werkelijkheid floreerde deze “wetenschap” al in de 19e eeuw in de Verenigde Staten en heeft Hitler zich juist laten inspireren door dit Amerikaanse inzicht.