In augustus was er veel ophef in Israël over een gemengd huwelijk tussen een Palestijnse man en een joodse vrouw. Zo’n 200 demonstranten kwamen de plechtigheid verstoren en riepen leuzen als “Dood aan de Arabieren” en “Dood aan de linksen”.
Ik ben een man met een gebroken hart. Ik kom uit Jeruzalem, mijn gebroken vaderland, en Palestina doet mij wenen. En toch heb ik enkele herinneringen die ik wil delen en een verhaal te vertellen. En dus wil ik mijn eigen verhaal toevoegen aan die van al die anderen die de etnische zuivering van Palestina hebben meegemaakt.
Jacob Nammar
De Franse krant Le Monde Diplomatique stelde onlangs gratis een artikel uit het archief beschikbaar, zoals ze wel vaker doen. Deze keer was het een stuk van de bekendste Palestijns-Amerikaanse intellectueel, Edward Said, uit 1998. Hij had Jordanië en Jeruzalem bezocht in verband met een documentaire voor de BBC. De aanleiding was het 50-jarig bestaan van Israël. We zijn nu ruim 15 jaar verder, dus laten we eens kijken hoe het land er toen voorstond.
We moeten beducht zijn voor de gevolgen van de Israëlische wetgeving en niet blijven denken dat het allemaal wel mee zal vallen, of dat er niets tegenstrijdigs is aan een “joodse en democratische” staat. Lang voor deze nieuwe wet was de situatie al schrijnend en het wordt met de dag erger.
De voortgaande campagne van uitsluiting van en geweld tegen de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem is de voortzetting van de periode die voorafging aan operatie Machtige Klip. Het is enerzijds de voortzetting van het expansiebeleid van Israël, maar daarnaast helpt het mee de aandacht af te leiden van de zojuist gepleegde oorlogsmisdaden op de bevolking van de Gazastrook.
“Ik ben nu terug uit de Gazastrook en het gevoel dat overheerst is ongeloof en droefheid. Gedurende mijn loopbaan bij de Wereldbank en de Verenigde Naties, en zelfs daarvoor, heb ik vele oorlogsgebieden bezocht, maar geen daarvan komt in de buurt van wat ik zojuist in de Gazastrook heb gezien.”