Dag en nacht verliest Gaza mensen. Gaza is het land van de martelaren! Gaza bloedt omdat de wereld gelooft in de kracht van de Israëlische propaganda. Gaza verzet zich om te kunnen bestaan. Gaza wil niets anders dan in vrede leven, terwijl Israël keer op keer het internationaal recht schendt en de eigen gruwelijke oorlogsmisdaden blijft rechtvaardigen.
Stemmen uit de Gazastrook zelf vertellen ons meer over hoe het leven daar is dan de rapporten en analyses. De afgelopen dagen is de al zo geteisterde Gazastrook volledig afgesloten en herhaaldelijk gebombardeerd. Er is bijna geen drinkwater meer, vaak geen electriciteit en ook de benzine is zeer schaars. En dan dag en nacht die Israëlische ellende over je uitgestort krijgen.
Rana Alshami is een studente in Gaza Stad. Ze schrijft hier met passie en pijn over hoe het is in een bezet en belegerd land te wonen, terwijl de internationale gemeenschap de andere kant op blijft kijken. Vandaag dus een gast: Rana Alshami, met een open brief die als een aanklacht aan de wereld gelezen moet worden.
De internationale dag om aandacht te vragen voor kinderen die het slachtoffer zijn van de agressie van volwassenen werd ingesteld naar aanleiding van Israëls aanval op Libanon in 1982. Op 19 augustus 1982 besloot de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties 4 juni uit te roepen tot International Day of Innocent Children Victims of Aggression, een benaming die nu niet direct pakkend genoemd kan worden.
Ik ben een betrokken Noorse arts die werkt in een groot Noors Universiteitsziekenhuis.
Sinds 1981 werk ik ook voor de Palestijnen, waar ik mijn best doe hun medische systeem te ondersteunen in rampzalige situaties. Als anesthesist en reanimatie-specialist heb ik ook in het Al Shifa-ziekenhuis in Gaza Stad gewerkt tijdens het bloedbad in december 2008-januari 2009 (“Operatie Gegoten Lood”) en gedurende het meest recente bloedbad in november 2012 ( “Operatie Wolkkolom”).
De pompen van de waterzuivering werken niet meer, het rioolwater stroomt de straten in. Ouders dragen hun kinderen naar school en het rioolwater trekt enorme hoeveelheden muggen aan. Er is de angst dat het water de drinkwatervoorziening zal verontreinigen. In het vluchtelingenkamp Al-Shati zijn al veel meldingen van maagklachten.
Je zou denken dat het Israëlische leger z’n handen vol heeft aan het terroriseren van vrouwen en kinderen, maar nee, ze hebben nog tijd over zelfs. Tijd die ze gebruiken om hun bijdrage te leveren aan de PR-machine. Vorige week publiceerden ze op hun website een serie mooie plaatjes die twee dingen moesten aantonen: 1. de Gazastrook is niet één grote openluchtgevangenis en 2. er is geen sprake van een humanitaire crisis.
De populariteit van minister-president Netanyahu van Israël is flink gestegen in de peilingen. Zijn tactiek is geslaagd lijkt het. De verkiezingen zijn al over twee maanden, dus het effect van deze slachtpartij zal die tijd wel duren. Kennelijk verkeert zo’n 80% van de Israëlische bevolking in heerlijke onwetendheid over de praktijken van hun regering.
Gandhi had al snel in de gaten dat het nationalisme van de zionisten rampzalige gevolgen zou hebben voor Palestina. Vlak voor de Tweede Wereldoorlog schreef hij een redactioneel stuk voor zijn krant de Harijan waarin hij zijn positie ten opzichte van het zionisme uitlegt. Als iemand die uitging van principiële standpunten kon hij geen uitzondering maken voor de zionisten, al was hij zich terdege bewust van het antisemitisme in Duitsland.
Omar Baddar is een politiek wetenschapper, gespecialiseerd in de rol die de Verenigde Staten spelen in het conflictueuze Palestina. Gisteren publiceerde de Huffington Post een artikel van hem waarin hij een aantal misverstanden met betrekking tot Gaza nog eens op een rijtje zet.
Geen woord over het lijden van de Palestijnen, geen woord over de talloze slachtoffers van de afgelopen dagen, geen woord over al die kinderen die moeten boeten voor de oliebelangen en het mislukte koloniale project van de zionisten.