Shimon Peres wordt beschouwd als de drijvende kracht achter het nucleaire programma van Israël met de reactor te Dimona. Daarmee werd direct het machtsevenwicht verstoord, aangezien Israël nog steeds het enige land in het Midden-Oosten is met kernwapens. In 1963 had Peres nog in alle toonaarden tegenover president Kennedy ontkend dat Israël bezig was met een kernwapenprogramma.
De wereld volgens Timmermans
Minister Timmermans is druk aan het lobbyen om desnoods zonder steun van de Veiligheidsraad tot een aanval op Syrië over te gaan. In hoeverre is hij veranderd sinds hij op 5 november 2012 minister van Buitenlandse Zaken is geworden? In tegenstelling tot wat wij moeten geloven is een aanval op Syrië geen wens van de internationale gemeenschap.
Het bloedbad van Sabra en Shatila
Op 16 september 1982 werd er een bloedbad aangericht in de vluchtelingenkampen Sabra en Shatila in Libanon. In deze kampen bij Beiroet zaten vooral Palestijnen. In twee dagen werden een paar duizend ongewapende burgers op beestachtige wijze afgeslacht door christelijke milities met hulp van het Israëlische leger.
“Vrede” als zachte heelmeester
Het blijft mogelijk dat op er op een dag twee staten ontstaan. Maar de pretentie dat onderhandelingen met als slogan “twee staten voor twee volken” tot een dergelijke oplossing zouden kunnen leiden moeten we vergeten. Tijd kan meer doen dan politici.
Een weekje Palestina
Van de zionisten mag je het geen fascisme noemen en ook geen Apartheid. Misschien wordt het tijd om voor het weerzinwekkende gedrag van de Joodse Staat een speciale term te verzinnen, iets met dezelfde impact als antisemitisme, want dat marketingconcept heeft de zionisten bepaald geen windeieren gelegd.
Syrië ratificeert Verdrag Chemische Wapens
Uiteindelijk gaat dit hele conflict over het feit dat er nog maar twee staten in het Midden-Oosten zijn die zich niet hebben onderworpen aan de Amerikaans-Israëlische machtshonger, of hun handlangers zijn, namelijk Iran en Syrië. Het is misschien kiezen tussen twee kwaden, maar op dit moment lijkt de keuze voor Rusland en China meer garantie te bieden voor een vreedzame oplossing dan de keuze voor de VS/Israël.