De Franse krant Le Monde Diplomatique stelde onlangs gratis een artikel uit het archief beschikbaar, zoals ze wel vaker doen. Deze keer was het een stuk van de bekendste Palestijns-Amerikaanse intellectueel, Edward Said, uit 1998. Hij had Jordanië en Jeruzalem bezocht in verband met een documentaire voor de BBC. De aanleiding was het 50-jarig bestaan van Israël. We zijn nu ruim 15 jaar verder, dus laten we eens kijken hoe het land er toen voorstond.
Het feit dat het zionisme geen redelijke argumenten heeft blijkt wel uit de noodzaak van een Miss Holocaust-verkiezing, een megaspektakel over Anne Frank, een nieuw Israëlisch onderwijsprogramma dat de holocaust er al vanaf de crèche moet inrammen en de agressieve manier waarop geprobeerd wordt lezingen te verbieden die een breder publiek bewust zouden kunnen maken van wat er nu werkelijk aan de hand is in het beroofde land, om Anja Meulenbelts term te gebruiken.
Er moet een einde komen aan de – voor de Palestijnen – zinloze bilaterale onderhandelingen. Er moet een nieuwe internationale strategie worden ontwikkeld die zich richt op een duidelijk doel: een snel einde aan de bezetting en gelijkwaardigheid tussen Israëli’s en Palestijnen. Twee zaken staan daarbij centraal, beide voortvloeiend uit de onduidelijkheid van de Israëlische heerschappij over de Palestijnen en de kolonisatie van hun land.
De Verenigde Staten lijken niet in staat de Israëlische uitputtingsslag het hoofd te bieden. John Kerry wordt keer op keer vernederd, de Palestijnen zouden akkoord moeten gaan met een verlenging van de besprekingen, zodat Israël nog zes maanden door kan…
Van de huidige onderhandelingen tussen Israël en de Palestijnen horen we weinig anders dan het fanatiek doorgaan met joodse woningen bouwen in Oost-Jeruzalem en op de Westelijke Jordaanoever, de tientallen Palestijnen die zijn vermoord in het afgelopen jaar, de onteigeningen en het slopen van Palestijnse huizen. Dit jaar is er meer land voor de bouw van joodse huizen verkocht buiten de zogenaamde Groene Lijn – de “grenzen” van vóór de oorlog van 1967 – dan erbinnen.
Indien Israël de Palestijnse hoop op onafhankelijkheid blijft ondermijnen zal de Palestijnse Autoriteit (PA) ten onder gaan. Aangezien Israël helemaal geen zin heeft garant te staan voor het welzijn van drie miljoen Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever, zal het uiteenvallen…
Als de pogingen van John Kerry, de minister van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten, mislukken, gebeurt er een ramp; als ze slagen zal de ramp nog groter zijn. Een mislukking luidt waarschijnlijk, zoals de analist van de New York Times Thomas Friedman het noemde, “de Brusselse Intifada” in, een derde intifada zonder bommen en geweld, maar met sancties en internationale boycots van Israël.
Het is ze weer gelukt. Na maanden van pesterijen, onmogelijke eisen en extreem veel geweld is het Netanyahu gelukt de Palestijnse delegatie voor de “vredesbesprekingen” te doen opstappen, zo maakte de krant Haaretz vandaag bekend. De Palestijnse president Abbas zegt…
Het blijft mogelijk dat op er op een dag twee staten ontstaan. Maar de pretentie dat onderhandelingen met als slogan “twee staten voor twee volken” tot een dergelijke oplossing zouden kunnen leiden moeten we vergeten. Tijd kan meer doen dan politici.
Het is pas maandag. De week moet nog beginnen en er zijn alweer drie Palestijnse jongens doodgeschoten door het Israëlische leger. Daarnaast minstens 19 gewonden, waarvan er enkele in kritieke toestand verkeren. Israëlische soldaten waren undercover het vluchtelingenkamp Qalandia binnengegaan, volgens de officiële lezing om een terrorist op te pakken.